Αλεξάνδρα ΚορδόσηΣυμβουλευτική Ψυχολόγος / Ψυχοθεραπεύτρια (MA.,BSc.)

Ψυχολογία Για Εμάς

ΦΡΟΝΤΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΑΡΜΟΝΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ

Το ψυχικό Τραύμα – Ένα Εσωτερικό Μεταμορφωτικό Ταξίδι

20 Δεκεμβρίου 2016 – 19:48

Τα ψυχικά τραύματα είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής μας. Προκύπτουν πολλές φορές όταν αντιμετωπίζουμε σοβαρές ασθένειες, το τραγικό θάνατο των αγαπημένων μας, τις ξαφνικές και επώδυνες αλλαγές και απώλειες στη ζωή μας (απώλειες προσώπων, καταστάσεων, υλικών αγαθών, απώλειες συνηθειών και πτυχών του χαρακτήρα μας).

Στις τραυματικές εμπειρίες της ζωής μας νοιώθουμε ότι μας έχουν κλέψει τη δύναμη μας, την ασφάλεια μας, τον έλεγχο στη ζωή μας, την αξιοπρέπεια μας, την εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, τους άλλους και το κόσμο. Από φόβο και ανασφάλεια, μειώνουμε την έκθεση μας στη ζωή και προσπαθούμε να ζούμε απαρατήρητοι αποφεύγοντας κάθε διεκδίκηση και ρίσκο.Το τραύμα μας κάνει να στρεφόμαστε εντός και να μη μπορούμε να δούμε τίποτα έξω από εμάς. Χρειαζόμαστε χρόνο να μείνουμε κλεισμένοι στη ‘σκοτεινή νύχτα της ψυχής’ μας, για να αναρωτηθούμε “γιατί;;; γιατί σε μένα;”. Χρειαζόμαστε ‘χώρο’ για να θυμώσουμε και να θρηνήσουμε για τις πολυάριθμες απώλειες που συνοδεύουν το τραύμα μας και για τις οποίες νοιώθουμε ότι κανείς δε μπορεί να μας καταλάβει.

Μέσα σε αυτό το σκοτάδι, οι πεποιθήσεις και αξίες μας δοκιμάζονται και η κοσμοθεωρία μας μπορεί να αλλάξει ριζικά. Είναι ένα εσωτερικό ταξίδι που μας αναγκάζει να προκαλέσουμε τις ριζωμένες πεποιθήσεις και συνήθειες μας, που ίσως ποτέ δεν εξετάσαμε υπαρξιακά. Το σκοτάδι αυτό είναι ταυτόχρονα μία πολύτιμη ευκαιρία να ανακαλύψουμε τη πνευματικότητα μας – τις προσωπικές αλήθειες μας και όλα όσα ουσιαστικά έχουν αξία για εμάς, όπως είναι η ασφάλεια μας, η εμπιστοσύνη, η επαφή, η χαρά και η αυτοπεποίθηση μας.

Όταν καταφέρουμε να περισυλλέξουμε κάποιες δυνάμεις και να μαζέψουμε τα κομμάτια της ψυχής μας, αρχίζουμε δειλά δειλά να ξαναβλέπουμε τον ήλιο και να επανασυνδεόμαστε με τη ζωή. Στη νέα αυτή αυγή, ίσως για πρώτη φορά να εκτιμούμε το φως του ήλιου, τα χρώματα και τους ήχους της φύσης, τη γαλήνη του μεσημεριού, τη ελαφρότητα μίας ευχάριστης στιγμής, το περίπατο, το καλό λόγο ή το χαμόγελο ενός φίλου. Όσο προχωράμε στο ταξίδι μας συνειδητοποιούμε ότι δεν θα ξαναείμαστε ποτέ όπως παλιά. Νοιώθουμε σαν να είχαμε σπάσει και να έχουμε επανασυναρμολογηθεί – με τα κομμάτια μας όμως να έχουν τοποθετηθεί με άλλο τρόπο, έτσι ώστε να μην είμαστε ποτέ ξανά ίδιοι όπως πριν.

Βρισκόμαστε πλέον στο σημείο όπου ‘το παλιό’ δε κάνει και δεν έχουμε ιδέα ποιό είναι το επόμενο βήμα μπροστά για εμάς. Στην οριστική ‘έξοδο’ από την αποξένωση του τραύματος μας, σημαντικό ρόλο θα παίξει η δυνατότητα μας να συγχωρέσουμε τον εαυτό μας πρωτίστως (για όλα όσα κάναμε ή δε κάναμε) αλλά και αυτούς που μας πίκραναν (για όλα όσα είπαν και έκαναν, ή δεν είπαν και δεν έκαναν). Μέσα από τη συγχώρεση απελευθερώνουμε τον εαυτό μας από τα σκληρά συναισθήματα και την αρνητική ενέργεια που συνδέεται με τον εαυτό μας, με τους άλλους και το επώδυνο παρελθόν μας. Μπορούμε έτσι να προχωρήσουμε μπροστά στη ζωή μας με γνώμονα τις πεποιθήσεις, τα συναισθήματα και την ενέργεια που συνειδητά εμείς θέλουμε να έχουμε.

“Το να συγχωρώ σημαίνει να ανακτώ τη δύναμη μου” (J. Simington, 2010)
“Το να συγχωρώ είναι διαφορετικό από το να συγκαταβαίνω ή να εγκρίνω” (J. Simington. 2010)

(Βασισμένο στις ιδέες και τη κλινική προσέγγιση της Καναδέζας θεραπεύτριας J.Simington, Taking Flight International, 2010).

english version